اثرات مستقیم و غیرمستقیم رهبری خدمت گزار بر مسئولیت پذیری اجتماعی و خودنظم دهی: نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی

هدف پژوهش حاضر تبیین اثرات تعاملی رهبری خدمت گزار بر پیامدهای رفتاری (مسئولیت پذیری اجتماعی و خودنظم دهی) با نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی در میان کارکنان آموزش وپرورش استان آذربایجان غربی بوده است. پژوهش از نظر نوع توصیفی و از لحاظ روش، همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. بر این اساس، ۳۳۰ نفر به عنوان نمونه از جامعه آماری ۱۶۵۰ نفری با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده اند و تعیین حجم نمونه بر پایه جدول کرجسی و مورگان انجام شده است. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد رهبری خدمت گزار پترسون (۲۰۰۴)، مسئولیت پذیری اجتماعی گیلبرث (۲۰۱۰)، خودنظم دهی بوفارد (۱۹۹۵) و رفتار شهروندی سازمانی لی و آلن (۲۰۰۲) استفاده شده است. روایی محتوایی و سازه ای ابزارها تایید شده و پایایی آن ها با آلفای کرونباخ در مراحل مقدماتی و نهایی مناسب گزارش شده است. یافته ها نشان داده اند که بین متغیرهای درون زا و برون زا روابط مستقیم و غیرمستقیم معنادار برقرار بوده است. همچنین نتایج نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی را در روابط علی بین رهبری خدمت گزار با مسئولیت پذیری اجتماعی و خودنظم دهی تایید کرده است. در نتیجه، مدل از برازش مطلوبی برخوردار بوده و نتایج به دست آمده نشانگر وجود روابط مثبت و معنادار بوده است؛ بدین معنا که رهبری خدمت گزار با نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی، اثرات مستقیم و غیرمستقیم معناداری بر مسئولیت پذیری اجتماعی و خودنظم دهی کارکنان داشته است.

کلیدواژه ها:

رهبری خدمتگزار ، مسئولیت پذیری اجتماعی ، خود نظم دهی ، رفتار شهروندی سازمانی