مروری بر سیاست های توسعه انرژی های تجدیدپذیر در کشورهای آسیایی و اروپایی: راهبردهایی برای گذار از سوخت های فسیلی

افزایش قیمت نفت، به ویژه پس از بحران های سال ۱۹۷۳ و جنگ خلیج فارس در ۱۹۹۱، همراه با کاهش منابع فسیلی و تشدید قوانین زیست محیطی، کشورها را به سوی استفاده از منابع جایگزین سوق داده است. در این میان، انرژی های تجدیدپذیر به عنوان راهکاری پایدار و کم اثر بر محیط زیست مورد توجه ویژه قرار گرفته اند. با رشد مداوم بهای نفت، این منابع به گزینه ای قابل اتکا برای جایگزینی نفت و گاز تبدیل شده اند. در حال حاضر، بیش از ۸۰ درصد انرژی جهان از سوخت های فسیلی تامین می شود و این امر مهم ترین عامل آلودگی های زیست محیطی به شمار می رود، به ویژه در کشورهای در حال توسعه. در راستای مقابله با تغییرات اقلیمی و کنترل گرمایش جهانی زیر ۲ درجه سانتی گراد، کشورها بر جایگزینی منابع پاک و تجدیدپذیر تاکید دارند و اجرای سیاست های راهبردی و اجرایی را در دستور کار خود قرار داده اند. در این پژوهش، سیاست های کشورهای منتخب اروپایی و آسیایی از جمله استانداردهای سبد انرژی (RPS)، تعرفه های خرید تضمینی (FiT)، مشوق های داخلی، معافیت های مالیاتی، سهمیه بندی انرژی و نظام های تجاری بررسی شده اند. ظرفیت جهانی انرژی های تجدیدپذیر از ۱۲۲۳.۵ گیگاوات در سال ۲۰۱۰ به ۳۳۷۱.۸ گیگاوات در سال ۲۰۲۲ افزایش یافته است. نتایج نشان می دهد که تعرفه های خرید تضمینی در کشورهای پیشرو آسیایی و اروپایی از موثرترین ابزارها برای توسعه این نوع انرژی به شمار می آیند و می توانند نقش کلیدی در گذار به اقتصاد کم کربن ایفا کنند.

کلیدواژه ها:

خط مشی گذاری ، انرژی های تجدید پذیر ، توسعه پایدار ، سوخت های فسیلی ، تغییرات اقلیمی ، امنیت انرژی