رابطه بین مدیریت کلاس معلمان و توانایی خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان در کلاس های پرجمعیت

هدف از این مقاله مروری، بررسی و تحلیل رابطه میان شیوه های مدیریت کلاس معلمان و سطح خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان در کلاس های پرجمعیت است. پژوهش های متعدد نشان می دهند که مدیریت کلاس، صرفا کنترل رفتار یا نظم فیزیکی محیط نیست، بلکه شامل ابعاد ارتباطی، عاطفی و شناختی تعامل معلم با دانش آموزان می شود. در کلاس های پرجمعیت، که معمولا با چالش هایی نظیر تنوع رفتاری، کمبود زمان برای تعامل فردی و فشارهای محیطی همراه اند، نقش معلم به عنوان تنظیم گر هیجانات جمعی و تسهیل گر فضای یادگیری، اهمیت دوچندان می یابد. مرور نظام مند مطالعات داخلی و خارجی در بازه زمانی دو دهه اخیر نشان می دهد که مولفه هایی چون راهبردهای مدیریت مبتنی بر حمایت عاطفی، برقراری ارتباط مثبت، ایجاد قوانین شفاف و تقویت بازخورد سازنده، رابطه مستقیم و معناداری با رشد خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان دارند. به عکس، سبک های اقتدارگرایانه یا صرفا انضباط محور، معمولا موجب افزایش اضطراب، کاهش خودکارآمدی و ضعف در کنترل هیجانات منفی در میان دانش آموزان می شوند. این مقاله ضمن تحلیل چارچوب های نظری همچون نظریه خودتعیین گری دسی و رایان و الگوی تنظیم هیجان گروس، تلاش می کند تا تصویری جامع از چگونگی اثرگذاری مدیریت کلاس در پرجمعیت ترین موقعیت های آموزشی ارائه دهد و مسیرهای پیشنهادی برای توانمندسازی معلمان در این زمینه را معرفی نماید. نتایج مرور مطالعات بیانگر آن است که آموزش مهارت های هیجانی به معلمان، بازنگری در نسبت دانش آموز به معلم، و به کارگیری فناوری های تعاملی می تواند در ارتقای خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت کلاس ، خودتنظیمی هیجانی ، معلمان ، کلاس های پرجمعیت ، روابط معلم و دانش آموز.