رابطه بین خودآگاهی و رفتار اجتماعی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودآگاهی و رفتار اجتماعی دانش آموزان انجام شده است؛ موضوعی که در سال های اخیر با توجه به نقش مهارت های شناختی هیجانی در موفقیت تحصیلی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان اهمیت ویژه ای یافته است. خودآگاهی به عنوان یکی از مولفه های اساسی هوش هیجانی، توانایی فرد در شناخت احساسات، نقاط قوت، ضعف ها و ارزش های شخصی خود را شامل می شود و بستر اصلی برای مدیریت هیجانات، تصمیم گیری سالم و برقراری ارتباط موثر محسوب می گردد. از سوی دیگر، رفتار اجتماعی دانش آموزان—نظیر همکاری، همیاری، احترام به قوانین و توانایی تعامل مثبت با همسالان—نه تنها بر کیفیت محیط یادگیری تاثیر می گذارد بلکه پایه گذار شکل گیری هویت اجتماعی و مهارت های زندگی در سنین بالاتر است.این مطالعه با روش توصیفی–همبستگی و با استفاده از پرسش نامه های استاندارد خودآگاهی و رفتار اجتماعی بر روی نمونه ای از دانش آموزان دوره متوسطه انجام گرفت. پس از گردآوری و تحلیل داده ها، نتایج نشان داد که بین میزان خودآگاهی و رفتار اجتماعی دانش آموزان رابطه ای مثبت و معنادار وجود دارد؛ به گونه ای که دانش آموزانی که سطح بالاتری از خودآگاهی دارند، در مدیریت روابط، کنترل هیجانات، رعایت قوانین و همکاری با دیگران عملکرد بهتری از خود نشان می دهند. این یافته ها بیانگر آن است که تقویت مهارت های خودآگاهی می تواند نقش موثری در بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش رفتارهای پرخطر یا ناسازگارانه ایفا کند.در مجموع، پژوهش حاضر بر اهمیت ادغام آموزش مهارت های مبتنی بر خودآگاهی در برنامه های درسی و فعالیت های پرورشی مدارس تاکید دارد و پیشنهاد می کند که مربیان و مشاوران با طراحی مداخلات آموزشی هدفمند، زمینه ارتقای رفتار اجتماعی دانش آموزان را فراهم سازند.

کلیدواژه ها:

خودآگاهی ، رفتار اجتماعی ، دانش آموزان ، مهارت های هیجانی ، تعاملات مدرسه ای