اثر آموزش مهارت های خودتنظیمی هیجانی بر ارتقای پایداری توجه و کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر آموزش مهارت های خودتنظیمی هیجانی بر پایداری توجه و میزان اضطراب امتحان دانش آموزان دوره ابتدایی است. در سال های اخیر، مشکلاتی مانند اضطراب امتحان و عدم تمرکز فکری به عنوان یکی از اصلی ترین موانع پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مطرح بوده و ناکارآمدی در مدیریت هیجانات نقش اساسی در بروز چنین مشکلاتی دارد (شریفی و همکاران، ۱۳۹۹). پژوهش حاضر با روش نیمه تجربی و با بهره گیری از یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل، روی ۱۰۰ دانش آموز دختر و پسر پایه های چهارم و پنجم مدارس ابتدایی شهر بندرعباس انجام شد. گروه آزمایش طی هشت جلسه آموزش مهارت های خودتنظیمی هیجانی، مبتنی بر رویکرد ذهن آگاهی و شناختی-رفتاری دریافت کردند؛ گروه کنترل این آموزش را دریافت نکرد. ابزار گردآوری داده ها شامل مقیاس اضطراب امتحان اسپیلبرگر، پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی گارنیفسکی و آزمون رایانه ای عملکرد توجه (d۲) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد افرادی که آموزش خودتنظیمی هیجانی را دریافت کردند، به طور معناداری اضطراب امتحان پایین تر و پایداری توجه بالاتری نسبت به گروه کنترل داشتند (p<۰.۰۱). پژوهش بیانگر آن است که ارتقاء مهارت های خودتنظیمی می تواند به عنوان راهبردی موثر در غنی سازی بهداشت روان و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان با تمرکز بر آموزش های مدرسه ای مورد توجه قرار گیرد. همچنین، نتایج این مطالعه می تواند بر طراحی مداخلات پیشگیرانه و درمانی در حوزه آموزش ابتدایی و ارتقاء سرمایه روان شناختی کودکان موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، اضطراب امتحان ، پایداری توجه ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش اجتماعی-هیجانی