ارتباط سبک های حل مساله و اختلال خواندن با میانجیگری تحمل پریشانی

هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط سبک های حل مساله و اختلال خواندن با میانجیگری تحمل پریشانی بود. پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان ۷ تا ۱۲ سال دارای اختلال خواندن مراکز مداخله سطح شهر مشهد بودند که از ۲۰۰۰ نفر دانش آموز، نمونه ای ۲۰۰ نفره به روش دردسترس و از طریق پرسشنامه آنلاین انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل خوانش پریشی کوون و همکاران(۱۹۹۴)، سبک های حل مساله کسیدی و لانگ (۱۹۹۶) و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر(۲۰۱۵) بودند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر با نرم افزارهای SPSS۲۵ و LISREL۸.۸ استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سبک های حل مساله و اختلال خواندن رابطه معناداری وجود دارد. همچنین تحمل پریشانی در این رابطه نقش میانجی ایفا کردند؛ به گونه ای که تحمل پریشانی باعث کاهش اثر اختلال خواندن شد، در مجموع یافته ها می توانند مبنایی برای طراحی برنامه های مشاوره و مداخله در حوزه کودکان دارای اختلال خواندن باشند.

کلیدواژه ها:

اختلال خواندن ، سبک های حل مساله ، تحمل پریشانی ، دانش آموزان