آموزش راهبردهای خودتنظیمی هیجانی بر بهبود تعامل معلم - دانش آموز و کاهش تعارضات کلاسی در مدارس

در دهه های اخیر، چالش های روان شناختی و عاطفی در محیط آموزشی، به ویژه در مدارس مناطق محروم، اهمیت ویژه ای یافته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر آموزش راهبردهای خودتنظیمی هیجانی بر بهبود تعامل معلم-دانش آموز و کاهش تعارضات کلاسی در مدارس محروم هرمزگان انجام شده است. خودتنظیمی هیجانی به عنوان یک مهارت بنیادی، نقش مهمی در مدیریت رفتار، کنترل هیجان ها و ارتقاء تعامل مثبت میان اعضای کلاس ایفا می کند. در این مطالعه، علاوه بر آموزش این راهبردها به معلمان و دانش آموزان، نحوه تاثیر آن بر تعاملات کلاسی و میزان تعارضات نیز ارزیابی شد. روش تحقیق شبه تجربی و نمونه گیری به صورت هدفمند از مدارس ابتدایی مناطق محروم بندرعباس انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه تعامل معلم-دانش آموز، پرسشنامه تعارضات کلاسی و مصاحبه های نیمه ساختاریافته جمع آوری گردید. یافته ها نشان داد آموزش راهبردهای خودتنظیمی هیجانی موجب افزایش معنادار تعامل مثبت و کاهش تعارضات کلاس می شود. به ویژه معلمان توانستند با بهره گیری از این مهارت ها، شرایط آموزش را برای مشارکت بیشتر و کاهش مشکلات ارتباطی فراهم کنند. در نهایت، این پژوهش ضرورت توجه به آموزش مهارت های هیجانی را برای بهبود محیط آموزشی مدارس محروم برجسته می کند. ارائه برنامه های منسجم در زمینه آموزش هیجانی می تواند به ارتقاء کیفیت آموزش و خلق فضای یادگیری مشارکتی و عاری از تعارض در مدارس استان هرمزگان کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، تعامل معلم-دانش آموز ، تعارضات کلاسی ، مدارس مناطق محروم ، سلامت روان آموزشی