بررسی نقش شایستگی دیجیتال معلمان در پذیرش فناوری آموزشی در مدارس

پژوهش حاضر به بررسی انتقادی و تحلیل جامع نقش محوری شایستگی دیجیتال معلمان به عنوان یک عامل تعیین کننده در پذیرش فناوری آموزشی در محیط مدارس می پردازد. با وجود سرمایه گذاری های کلان در حوزه سخت افزاری و تجهیز کلاس های درس به ابزارهای نوین، مشاهده می شود که نرخ استفاده موثر و پداگوژیک از این ابزارها توسط معلمان با انتظارات فاصله دارد. این پژوهش از طریق مرور منابع معتبر داخلی و بین المللی، به دنبال تبیین این فرضیه است که سطح پایین شایستگی دیجیتال، نه تنها مانع از استفاده از فناوری می شود، بلکه منجر به ایجاد نگرش منفی و مقاومت در برابر پذیرش نوآوری های آموزشی می گردد. نتایج بررسی ها نشان می دهد که خودکارآمدی پایین معلمان در مواجهه با ابزارهای دیجیتال، تاثیر مستقیم و معکوسی بر میزان پذیرش و ادغام فناوری در فرآیند تدریس دارد. عوامل کلیدی دیگری نظیر پشتیبانی سازمانی، رهبری آموزشی و باور به سودمندی ادراک شده نیز به عنوان متغیرهای تعدیل کننده این رابطه شناسایی شدند. در نهایت، این مقاله بر ضرورت بازنگری در برنامه های توسعه حرفه ای معلمان و تمرکز بر تقویت صلاحیت های عملی و پداگوژیک دیجیتال به منظور اطمینان از پذیرش موفق فناوری در مدارس تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

شایستگی دیجیتال ، پذیرش فناوری ، آموزش ، خودکارآمدی ، نوآوری آموزشی