مقایسه دقت تشخیصی مقیاس های هشداردهنده اولیه در بیماران دچار تروما جهت تشخیص نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه: یک مطالعه آینده نگر

زمینه و هدف: پیش بینی نیاز به دریافت مراقبت های ویژه در بیماران نیاز به پیش بینی میزان خطر دارد. تعیین مقدار خطر که  بیماران را تهدید می کند می تواند به اتخاذ تصمیم های درمانی صحیح منجر شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین و مقایسه دقت تشخیصی مقیاس های هشدار دهنده اولیه در بیماران دچار تروما جهت تشخیص نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شده است. روش ها: این مطالعه آینده نگر از آذر ماه ۱۴۰۲ تا دی ۱۴۰۳ در بیمارستان های وابسته به علوم پزشکی تهران انجام شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس ۲۵۰ بیمار دچار تروما وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و مقیاس های امتیاز هشدار اولیه ملی ۲، امتیاز هشدار اولیه اصلاح شده، امتیاز هشدار اولیه تریاژ و امتیاز پزشکی اورژانس اصلاح شده استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران ۱۵/۷۸ ± ۴۰/۹۰ سال بود. تصادف (۵۶/۸ درصد) بیشترین مکانیسم ایجاد تروما و مولتیپل تروما (۵۶ درصد) بیشترین نوع تروما بود. امتیاز هشدار اولیه ملی ۲ بالاترین دقت تشخیصی را با حساسیت (۲۸/۲ درصد) و ویژگی (۸۱/۱ درصد) و سطح زیر منحنی (۰/۸۸۹) نشان داد. نتیجه گیری: در حالی که همه چهار امتیاز هشداردهنده توانایی خوبی در تشخیص بستری در بخش مراقبت های ویژه داشتند، تفاوت های قابل توجهی در معیارهای عملکرد آنها وجود دارد. دقت تشخیصی بالاتر امتیاز هشدار اولیه ملی ۲، آن را به یک ابزار ارزشمند در شناسایی بیمارانی که ممکن است نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه داشته باشند، تبدیل می کند.

کلیدواژه ها:

Early Warning Score ، Trauma Nursing ، Intensive Care Units ، مقیاس های هشدار دهنده زودرس ، پرستاری تروما ، بخش مراقبت های ویژه