جایگاه هوشنگ گلشیری در ادبیات معاصر ایران

در چارچوب توسعه داستان نویسی نوین ایرانی، که از اواخر قرن نوزدهم آغاز شد و در قرن بیستم ادامه یافت، هوشنگ گلشیری شخصیت مهمی در میان داستان نویسانی است که شالوده داستان نویسی مدرن را پایه گذاری کرد. او سی سال از عمر خود را داستان نوشت و سعی کرد در هر یک از داستان های خود، دنیای معنوی و فرهنگی مردم را منعکس کند. از این رو داستان های او طبیعی بودن جامعه و فرهنگ ایرانی را در تمام عمق بیان می کند. در این پژوهش به بررسی جایگاه هوشنگ گلشیری در ادبیات معاصر ایران به صورت توصیفی-تحلیلی پرداخته شده است. در این مطالعه، داستان های کوتاه و رمان های مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد هوشنگ گلشیری از بیان درونی که مهمترین ویژگی سبکی اوست، به زیبایی و آزادانه در زبان فارسی استفاده کرده است. در واقع، فراروی از قاعده متعارف، اساسی ترین ویژگی در سبک گلشیری، ساختار و درون مایه های داستان های این نویسنده است که هریک شگردهای جدید و متفاوتی را برای طرح یک موضوع استفاده کرده است. علاوه براین، سبکش تلفیقی از فرمالیست و رئالیست بود. داستان هایش واقعیت زمانه را (که از نظر زمانی و مکانی قابل توجه است) به تصویر می کشید. او سعی داشت واقعیت های داستانی را به واقعیت های زندگی نزدیک کند. در واقع، او فاصله بین واقعیت داستانی و واقعیت اجتماعی، را از بین برده و شیوه روایت گری خود را براساس ذهنیت آدم ها و رفتار و واکنش های آنها در زندگی فردی و اجتماعی قرار داده است.

کلیدواژه ها:

گلشیری ، داستان کوتاه ، نیمه تاریک ماه ، شازده احتجاب ، آینه های دردار ، کریستین و کید