طراحی زیست معماری خودترمیم شونده با استفاده از مواد زنده ساخت و الگوریتم های هوش مصنوعی برای پایش و بازسازی سازه در زمان واقعی

تحول در حوزه معماری اکنون به سمت بهره گیری از مواد زنده ساخت و سامانه های هوش مصنوعی معطوف شده است؛ تحولاتی که مرز میان زیست شناسی، مهندسی محاسباتی و طراحی معماری را بازتعریف می کنند. معماری خودترمیم شونده با تکیه بر مصالح زنده ای همچون بتن باکتریایی، بیومینرال ها و مواد میکروبی فعال، قادر است ترک ها و آسیب های ساختاری را بدون مداخله انسانی ترمیم کند و پایداری سازه را افزایش دهد. در این میان، هوش مصنوعی نقش مهمی در پایش لحظه ای سازه، تحلیل الگوهای تنش و پیش بینی نقاط پرخطر ایفا می کند و به عنوان یک سامانه تصمیم یار، مکانیسم های زیستی را برای آغاز فرایند ترمیم فعال می سازد. این مقاله با بررسی تعامل میان مواد زنده ساخت و الگوریتم های یادگیری ماشین، چارچوبی نو برای طراحی معماری هوشمند، پایدار و خودتطبیق ارائه می دهد. نتایج نشان می دهد که ترکیب این فناوری ها می تواند معماری را از یک سیستم منفعل به یک موجود زنده، واکنش گرا و قابل تکامل بدل کند؛ چیزی که گامی بنیادین در شکل دهی شهرهای آینده و معماری پایدار به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

زیست معماری ، مواد زنده ساخت ، هوش مصنوعی ، خودترمیم شوندگی ، یادگیری ماشین ، معماری پایدار ، پایش سازه ، بیومتریال ، طراحی هوشمند