مروری بر نقش معلمان و فرهنگیان در توسعه و بهبود نظام آموزشی کشور

این مقاله به بررسی نقش کلیدی معلمان و فرهنگیان در توسعه و بهبود نظام آموزشی ایران می پردازد و با رویکرد مرور ادبیات و تحلیل موردی، سه سطح کلیدی را بررسی می کند: (۱) سطح فردی،ارتقای کیفیت تدریس و یادگیری از طریق توسعه حرفه ای مستمر، بازخورد پژوهشی و استفاده از فناوری های آموزشی؛ (۲) سطح مدرسه،تقویت فرهنگ مدرسه، هویت آموزشی و مشارکت با خانواده و جامعه محلی؛ و (۳) سطح سیستمی،همگرایی بین سیاست گذاری آموزشی، منابع انسانی و ساختارهای پشتیبان یادگیری. برای ایران، تمرکز به طور ویژه بر نمونه های موردی مانند اجرای سند تحول بنیادین آموزش و پرورش، برنامه های شبکه های یادگیری معلمان و مشارکت فرهنگیان در طراحی محتواهای بومی و آموزشی است. یافته ها نشان می دهد که توسعه حرفه ای معلمان، ایجاد فرهنگ یادگیری سازمانی در مدرسه و تقویت مشارکت فرهنگی- اجتماعی می تواند به بهبود کیفیت تدریس، عدالت آموزشی و یادگیری مادام العمر در ایران منجر شود. همچنین، چالش هایی چون محدودیت های بودجه ای، فرسایش نیروی انسانی و نابرابری های دسترسی به منابع آموزشی مطرح می شوند که با سیاست گذاری هدفمند و همکاری میان سیاست گذاران، مدیران، معلمان و فرهنگیان قابل مدیریت اند. این مقاله با استناد به منابع بین المللی معتبر (مانند Hattie, ۲۰۰۹؛ Darling-Hammond, ۲۰۱؛ OECD, ۲۰۱۹؛ UNESCO, ۲۰۲۱) و منابع ایرانی (وزارت آموزش و پرورش ایران، SPBRA، پژوهشگاه مطالعات آموزش و توسعه)، چارچوبی جامع برای سیاست گذاری و اقدام در ایران ارائه می دهد. راهبردهای عملی پیشنهادی شامل توسعه حرفه ای منظم، ایجاد شبکه های یادگیری معلمان، پشتیبانی از فرهنگیان، استفاده از داده های یادگیری برای تصمیم گیری و ارتقای مشارکت با خانواده ها و جامعه است.

کلیدواژه ها:

معلم حرفه ای ، توسعه حرفه ای معلمان ، فرهنگ مدرسه ، مشارکت جامعه و خانواده ، فرهنگ و هویت آموزشی ، آموزش با کیفیت و عدالت آموزشی ، سیاست گذاری آموزشی