توجه به معماری احیاء کننده در ساماندهی بافت فرسوده شهرها

توجه به معماری احیاء کننده در ساماندهی بافت فرسوده شهرها ترکیبی از فرایندهای اجتماعی، فرهنگی و کالبدی است که می بایستی در یک برنامه جامع بطورتوامان دیده شود . علاوه بر آن، برنامه نوسازی باید بر اهداف طولانی مدت استوار بوده تا بتوان با در نظر گرفتن تغییرات احتمالی در آینده زمینه های عدم پذیرش در جامعه را از بین برده باشد. در راستای تحقق اهداف توانمندسازی و ارتقای کیفیت زندگی در بافت های فرسوده شهری توجه به حفظ و احیای سیستم محله بندی، کمک به افزایش حس تعلق ساکنین به محل زندگی خود و همچنین تقویت اجتماع محلی بمنظور گسترش حس مشارکت مردم در اجرای طرحها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اکثر شهرهای قدیمی به علت ارزش نهفته فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی مراکز کهن شهری، چاره ای جز بازسازی و بهسازی این فضاها ندارند و تجارب بین المللی، حاکی ازتوفیق طرح های ارتقای کیفی شهری در تجدید حیات شهری و حفظ ارزشهای تاریخی این جوامع است. امروزه وسعت و گستردگی مناطق فرسوده از یک سو و مشکلات فراوان کالبدی، اجتماعی، اقتصادی موجود در مناطق ذکر شده از سوی دیگر همواره مسئولین و کارشناسان عرصه شهرسازی و مسایل اجتماعی؛ اقتصادی را به فکر اندیشیدن راه چاره در این مورد انداخته است. در عرصه شهرسازی این اندیشه در قالب تهیه طرحهای بهسازی، نوسازی و بازسازی و مرمت بافت های قدیمی و مسئله دار و بازآفرینی بافت شهری پدیدار می شود.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، نوسازی ، معماری شهری