استقلال قرآن کریم از شخصیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)

برخی از نویسندگان، ضمن پذیرش اصل حقانیت وحی، آن را تجلی شخصیت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله دانسته، او را فاعل و قابل وحی به شمار آورده اند. این دیدگاه به دو شیوه بیان شده است: یکی این که پیامبر صلی الله علیه وآله آفریننده و تولیدکننده وحی، و قرآن مخلوق شخصیت و اندیشه او باشد؛ و دیگری این که دریافت های پیامبر مضمون و محتوای وحی الهی فرض گردد که بی صورت بر آن حضرت نازل شده و او این مضمون بی صورت را صورت بخشیده و در اختیار همگان قرار داده است. در فرض نخست، شخصیت و قابلیت های پیامبر، هم در محتوا و هم در صورت، نقش آفرینی کرده؛ قرآن آینه های ذهن پیامبر معرفی شده است. اما در فرض دوم، محتوا و معنای بی صورت از خدا و تنها صورت بخشی به آن از پیامبر است؛ و طبعا شخصیت و ذهن پیامبر تنها در صور تاثیرگذار است نه در معانی. در این فرض، این صورت دهی و قالب بندی، در توصیف نعم بهشتی یا نقم دوزخی، یا در کیفیت بلاغت آیات قرآنی تاثیرگذار خواهد بود. نوشتار حاضر به بررسی و نقد دو فرض فوق، تنها از نگاه آیات قرآنی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

وحی ، پیامبر ، جبرئیل ، سخن گفتن خدا ، قرآن