یادگیری معکوس و تکالیف معنادار به منظور تقویت خودراه بری در دانش آموزان

این پژوهش به بررسی نقش یادگیری معکوس و تکالیف معنادار در تقویت خودراه بری دانش آموزان می پردازد. هدف اصلی، تبیین سازوکارهای اثرگذاری این رویکردها و ارائه چارچوبی اجرایی برای محیط مدرسه است. روش تحقیق به صورت تحلیلی و توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شد. تحلیل منابع نشان می دهد ترکیب آمادگی پیش از کلاس با ویدئوهای کوتاه و یادداشت برداری هدایت شده و اختصاص زمان کلاس به حل مسئله تعاملی و فعالیت های همکارانه، راهبردهای خودتنظیمی را فعال می کند. طراحی تکالیف معنادار بر پایه انتخاب پذیری، ارتباط با موقعیت های واقعی زندگی، معیارهای شفاف و بازخورد سریع، چرخه یادگیری را تقویت کرده و به افزایش خودکارآمدی، انگیزش درونی، مدیریت زمان و استفاده از راهبردهای فراشناختی می انجامد. نتایج نشان می دهد همراستایی اهداف، دشواری تدریجی، حمایت اولیه و کاهش تدریجی آن، فرصت بازاندیشی و خودارزیابی، و به کارگیری ارزیابی تکوینی از عوامل کلیدی موفقیت است. موانع محتمل شامل نابرابری دسترسی دیجیتال، بار تکلیف نامتوازن و محدودیت مهارت های طراحی آموزشی معلمان گزارش شد و برای کاهش آنها بسته های یادگیری کم حجم، الگوهای تکلیف سطح بندی شده، بازخورد همسالان و ابزارهای پایش پیشرفت پیشنهاد گردید. به طور کلی ادغام هدفمند یادگیری معکوس با تکالیف معنادار چارچوبی کارآمد برای پرورش یادگیرنده خودراهبر فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، تکالیف معنادار ، خودراه بری ، راهبردهای فراشناختی ، انگیزش درونی