نقش آموزش و پرورش در تقویت مهارت های زندگی در میان دانش آموزان

هدف اصلی این مقاله، بررسی تحلیلی و نظام مند نقش آموزش و پرورش در تقویت و توسعه مهارت های زندگی دانش آموزان است. در دنیای پیچیده و به سرعت در حال تغییر امروز، موفقیت افراد تنها به دانش آکادمیک محدود نمی شود و کسب مهارت هایی چون تفکر انتقادی، حل مسئله، ارتباط موثر، همدلی و مدیریت هیجانات برای دستیابی به سلامت روان و زندگی سازنده ضروری است. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با مرور نظام مند اسناد، مقالات و کتاب های علمی، به بررسی مبانی نظری، روش های آموزشی موثر و چالش های پیش روی اجرای برنامه های آموزش مهارت های زندگی در نظام های آموزشی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که آموزش مهارت های زندگی بر پایه های نظری مستحکمی چون نظریه یادگیری اجتماعی، سازنده گرایی و نظریه خودتعیین گری استوار است و روش های تعاملی و مبتنی بر تجربه مانند ایفای نقش، کار تیمی و شبیه سازی، بیشترین اثربخشی را در تقویت این مهارت ها دارند. با این حال، چالش های مهمی از جمله نبود تعریف جامع و مورد توافق برای مهارت های زندگی، آموزش ناکافی معلمان، کمبود منابع، تمرکز فردگرایانه در پژوهش ها و فقدان سیستم های ارزیابی مناسب، مانع از اجرای کامل و موفق این برنامه ها شده است. این مقاله نتیجه می گیرد که برای تحقق نقش آموزش و پرورش در این زمینه، نیازمند یک رویکرد یکپارچه، حساس به زمینه فرهنگی، با حمایت کامل سیاست گذاران و مبتنی بر پژوهش های طولی و کیفی هستیم تا بتوان نسلی توانمند و تاب آور برای مواجهه با چالش های آینده تربیت کرد

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، آموزش و پرورش ، نظریه های یادگیری ، روش های تدریس تعاملی ، چالش های آموزشی ، توسعه جامع ، تربیت معلم.