مهارت های گفتار و ارتباط و تاثیر آن ها بر سطح کورتیزول: پیوند تعاملات انسانی با فیزیولوژی استرس

ارتباط یکی از پایه های اساسی تعاملات انسانی است، اما سخن گفتن در جمع و موقعیت های ارتباطی اجتماعی از مهم ترین منابع استرس به شمار می رود. در چنین شرایطی، محور هیپوتالاموس–هیپوفیز–آدرنال فعال شده و موجب افزایش ترشح کورتیزول به عنوان شاخص اصلی استرس می شود. هدف این مرور، بررسی پژوهش های انجام شده از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۴ درباره ارتباط میان گفتار، مهارت های ارتباطی و سطح کورتیزول در انسان است. یافته ها نشان می دهد که سخنرانی عمومی و آزمون های شفاهی در بیشتر مطالعات باعث افزایش کورتیزول شده اند و گفتار به عنوان یکی از قوی ترین محرک های زیستی استرس عمل می کند. در مقابل، آموزش مهارت های ارتباطی به ویژه در قالب برنامه های ساختارمند، موجب کاهش واکنش فیزیولوژیک استرس و تغییر الگوی ترشح کورتیزول می شود. نتایج نشان می دهد که آموزش و تمرین گفتار موثر می تواند با افزایش خودکارآمدی و بهبود تنظیم هیجان، واکنش های هورمونی ناشی از استرس اجتماعی را تعدیل کند. با این حال، در مراحل اولیه آموزش ممکن است افزایش موقتی کورتیزول مشاهده شود که احتمالا بازتابی از درگیری شناختی بیشتر و آگاهی فرد از عملکرد خود است. در مجموع، شواهد موجود نشان می دهد مهارت های ارتباطی علاوه بر نقش رفتاری، اثری فیزیولوژیک در تنظیم پاسخ بدن به استرس دارند و توجه به آموزش این مهارت ها می تواند در حوزه های آموزشی، درمانی و روان پزشکی به بهبود عملکرد، کاهش استرس و ارتقای سلامت روان منجر شود.

کلیدواژه ها:

کورتیزول ، مهارت های ارتباطی ، استرس اجتماعی ، گفتار در جمع ، اضطراب