کاربرد فناوری های نوین در تدریس متون ادبیات فارسی

این مقاله به بررسی کاربرد فناوری های نوین در تدریس متون ادبیات فارسی می پردازد و می کوشد نشان دهد چگونه ابزارهای تعاملی، چندرسانه ای و هوش مصنوعی می توانند درک مفاهیم زیبایی شناختی، معناشناسی و سبک شناسی را تقویت کنند. هدف، تبیین راه هایی است که به بهبود انگیزش خواندن، تعمیق فهم متن، تقویت مهارت تحلیل و گسترش مشارکت یادگیرندگان می انجامد. روش پژوهش به صورت تحلیلی و توصیفی تنظیم شده است و بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی مقالات معتبر تکیه دارد. داده های نظری گردآوری شده نشان می دهد تلفیق کلاس مجازی با پورتفولیو، اتاق گفت وگو و روایت پردازی دیجیتال، زمینه تجربه محور برای خوانش دقیق فراهم می کند، و استفاده از پیکره های متنی و ابزارهای برچسب گذاری واژگانی به معلم کمک می کند الگوهای سبکی، بینامتنیت و شبکه مفهومی را با شفافیت بیشتری آشکار سازد. نتایج حاکی از آن است که طراحی تکالیف مبتنی بر پروژه، بازخورد بهنگام و ارزیابی تکوینی، در کنار راهبری اخلاقی استفاده از فناوری، به ارتقای سواد ادبی و پرورش تفکر انتقادی می انجامد. همچنین، پیشنهاد می شود برنامه درسی با رویکرد یادگیری فعال بازطراحی شود تا تنوع متن، دسترسی برابر و پیوستگی فعالیت های کلاس و خانه تضمین گردد و کیفیت آموزش ادبیات فارسی پایدارتر شود.

کلیدواژه ها:

فناوری آموزشی ، ادبیات فارسی ، روایت پردازی دیجیتال ، یادگیری فعال ، ارزیابی تکوینی