ارزشیابی توصیفی خودکار در فارسی و مقایسه پایایی و روایی با ارزیابی معلمان و آثار انگیزشی

این مقاله به واکاوی امکان پذیری و الزامات «ارزشیابی توصیفی خودکار» در زبان فارسی می پردازد و آن را از حیث پایایی و روایی با ارزیابی معلمان و نیز پیامدهای انگیزشی آن برای یادگیرندگان مقایسه می کند. هدف، روشن سازی ظرفیت های فناورانه و آموزشی، تبیین معیارهای طراحی، و ارائه تصویری واقع بینانه از مزایا و محدودیت ها است. روش کار تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور نظام مند مقالات معتبر در حوزه سنجش زبان، پردازش زبان طبیعی فارسی و بازخورد یادگیری است. یافته ها نشان می دهد سامانه های خودکار، در صورت استفاده از معیارهای شفاف و مدل های زبانی آموزش دیده بر داده های بومی، می توانند به سطحی از توافق با معلمان دست یابند که برای استفاده تکمیلی و غربالگری کافی است؛ با این حال دقت آن ها نسبت به تکالیف باز و بافت مند حساس است. از منظر روایی، هم ترازی مولفه های ارزیابی با سازه های مهارتی و شواهد چندمنبعی (شرح عملکرد، نمونه کار، و نشانه های فرایندی) شرط اصلی است و روایی سازه در غیاب بازبینی انسانی آسیب پذیر می ماند. در بعد انگیزشی، ترکیب بازخورد توصیفی دقیق، زمان مند و قابل فهم با امکان بازنگری کار موجب افزایش خودکارآمدی و تداوم تلاش می شود؛ اما برچسب زنی خام، ابهام معیارها و سوگیری داده ها می تواند اثرات معکوس داشته باشد. در جمع بندی، بهره گیری سنجیده و ترکیبی از سامانه های خودکار و داوری معلم، همراه با استانداردهای اخلاقی و نظارت مداوم، بهترین پیامدهای یادگیری را رقم می زند.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی توصیفی خودکار ، پایایی ، روایی ، ارزیابی معلمان ، انگیزش یادگیری