راه رهایی از رنج مذموم از دیدگاه نهج البلاغه

درد و رنج های انسان و شیوه مواجهه و راه درمان آن از موضوعات اساسی بشر در هر دوره ای بوده است. برآورده نشدن انتظارات انسان در روابط چهارگانه او با خود غیر هستی و خدا به سبب عامل (عوامل) ،فردی ،اجتماعی، سیاسی طبیعی و ماورای طبیعی تولید رنج می کند. هدف و روش: پژوهش حاضر با هدف بررسی راه رهایی از رنج مذموم از دیدگاه نهج البلاغه و به روش مروری - تحلیلی صورت پذیرفته است. یافته ها : در نهج البلاغه بزرگترین دردها ،کفر، نفاق، غی (بیراهه روی) و ضلال (گمراهی) معرفی شده و از رنج حقیقی انسان دردمند سخن رفته است که ناشی از جدا افتادگی او از خالق و کوشش برای لقای اوست. برای رهایی از رنج از خطبه ها، نامه ها، حکمت هایی سخن به میان آمده که به ۳ دسته تقسیم می شوند: دسته اول سخنانی است که به طور صریح کنار آمدن و همراه شدن با رنج ها و سختی ها را توصیه می کنند، دسته دوم سخنانی اند که به وضوح درمان یا درمان گر را معرفی می کند و دسته سوم سخنانی هستند که لوازمیرا برای مقابله و آسان شدن تحمل آدمی معرفی می کنند، در واقع اعمالی است که انسان را متصف به کمالات اخلاقی می کند نتایج: با توجه به یافته ها چهار مقوله ایمان، تقوا، زهد و احسان از صفات ادمی برای رهایی از رنج استخراج می شود که چهار مقوله فوق پیوندی جدانشدنی دارند، ایمان در رابطه انسان با خالق رنج حقیقی انسان را تسکین می دهد و بر روابط دیگر پرتوافکن است و تقوا در رابطه انسان با خود زهد در رابطه انسان با هستی و احسان در رابطه انسان با دیگر انسان ها رنج های حاصل از این روابط را می کاهد.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، امام علی (ع) ، رنج ، خدا ، انسان.