نقش مدارس در کاهش ناهنجاری های اجتمایی

در دهه های اخیر، چالش هایی نظیر پرخاشگری، قلدری، انزوای اجتماعی، اضطراب و اعتیاد دیجیتال به دغدغه های اصلی محیط های آموزشی تبدیل شده اند. رویکردهای سنتی و واکنشی که عمدتا بر تنبیه و حذف متمرکز بوده اند، در پرداختن به ریشه های این مسائل و ایجاد تغییر پایدار ناکارآمد بوده اند. این پژوهش با استفاده از روش مرور نظام مند ادبیات و با اتکا بر چارچوب های نظری کلیدی همچون «نظریه بوم شناختی» برونفن برنر، «نظریه یادگیری اجتماعی» بندورا، و مدل «یادگیری اجتماعی-عاطفی» (SEL)، به دنبال ترسیم یک الگوی جامع، کنشگرانه و پیشگیرانه برای نظام آموزشی است. یافته های این پژوهش، مسئولیت های آموزش و پرورش را در پنج لایه راهبردی طبقه بندی می کند: ۱) بازنگری در برنامه درسی با هدف تلفیق مهارت های اجتماعی و عاطفی، ۲) خلق اقلیم مثبت و امن مدرسه مبتنی بر احترام و تعلق، ۳) توانمندسازی معلمان و کادر مدرسه برای شناسایی و مداخله زودهنگام، ۴) استقرار خدمات مشاوره ای و حمایتی یکپارچه، و ۵) ایجاد مشارکت راهبردی با خانواده و جامعه. نتیجه گیری می شود که گذار از پارادایم «واکنش به ناهنجاری» به پارادایم «پرورش هنجار» مستلزم یک تغییر بنیادین در فلسفه آموزش و پرورش است که در آن، مدرسه نه تنها به عنوان مرکز آموزش علمی، بلکه به مثابه مهم ترین کانون رشد شخصیت سالم و شهروند مسئولیت پذیر عمل می کند.