بررسی نابرابری آموزشی در مناطق کمترتوسعه یافته

نابرابری آموزشی یکی از مهم ترین چالش های توسعه پایدار در جوامع مختلف است و به ویژه در مناطق کمترتوسعه یافته، پیامدهای گسترده اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به همراه دارد. هدف از این پژوهش، بررسی ابعاد، عوامل و پیامدهای نابرابری آموزشی در مناطق محروم و ارائه راهکارهای کاهش شکاف های آموزشی بود. روش تحقیق حاضر، ترکیبی از تحلیل کمی و کیفی بود و داده ها از طریق پرسش نامه، مصاحبه و منابع آماری رسمی جمع آوری شدند.یافته های پژوهش نشان داد که نابرابری آموزشی یک پدیده چندبعدی است که تحت تاثیر عوامل ساختاری، اقتصادی، فرهنگی و جغرافیایی شکل می گیرد. کمبود زیرساخت های آموزشی، ضعف کیفیت تدریس، کمبود معلمان متخصص، فقر خانوار، باورهای سنتی، تبعیض جنسیتی و پراکندگی جغرافیایی از مهم ترین عوامل محدودکننده فرصت های آموزشی در این مناطق هستند. پیامدهای این نابرابری شامل ترک تحصیل، افت تحصیلی، کاهش سرمایه انسانی، مهاجرت جوانان و استمرار چرخه فقر بین نسلی است.نتایج پژوهش تاکید می کند که کاهش نابرابری آموزشی نیازمند رویکردی چندجانبه و سیاست گذاری هدفمند است. تقویت زیرساخت ها، ارتقای کیفیت آموزش، حمایت مالی و مشاوره ای از خانواده ها، توجه به مسائل فرهنگی و جنسیتی و بهره گیری از فناوری آموزشی می تواند فرصت های برابر برای دانش آموزان مناطق محروم فراهم آورد. تحقق این اقدامات نقش مهمی در ارتقای عدالت آموزشی، توسعه پایدار و کاهش شکاف های منطقه ای خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

نابرابری آموزشی ، مناطق کمترتوسعه یافته ، عدالت آموزشی ، سرمایه انسانی ، توسعه پایدار