نگاهی هرمنوتیکی به تاثیر طلاق والدین بر بزهکاری کودکان و نوجوانان در نظام حقوقی ایران

طلاق والدین به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تهدید کننده ثبات روانی و اجتماعی کودکان و نوجوانان شناخته می شود که می تواند خطر گرایش به رفتارهای بزهکارانه را افزایش بدهد. فلذا طلاق از طریق مکانیسم هایی همچون کاهش نظارت والدین، افت تحصیلی، فقر اقتصادی و گسست عاطفی، فراهم شدن بروز رفتارهای پرخطر در نوجوانان می شود. به ویژه، نوجوانانی که در خانواده های تک سرپرست یا با تعارضات پس از طلاق پر اهمیت می شوند، بیشتر در معرض خطر پیوستن به گروه های ناسالم و ارنکاب جرائم می باشند. راهکارهای پیشنهادی این پژوهش در سه سطح فردی، حانوادگی و اجتماعی ارائه شده است. در سطح فردی، تقویت مهارت های تاب آوری و آموزش مدیریت هیجانات به نوجوانان می تواند از گرایش آنان به بزهکاری جلوگیری نمود. در سطح خانوادگی، آموزش والدین پس از طلاق و حفظ ارتباط سالم والدین با فرزند نقش کلیدی دارد. در سطح اجتماعی، مداخلات مدرسه محور (مانند مشاوره های گروهی)، حمایت های اقتصادی از خانواده های مطلقه و فعالیت های جامعه محور (مثل برنامه های ورزشی-فرهنگی) می توانند به کاهش آسیب های ناشی از طلاق کمک نمایند. بنابراین این مقاله به پیامدهای طلاق بر بزهکاری فرزندان و ارائه راهکارهای پیشگیرانه مطمح نظر می باشد.

کلیدواژه ها:

طلاق ، والدین ، بزهکاری کودکان ، نوجوانان ، نظارت