نقش خانواده ها در حفظ حیات جنین: رویکردی میان رشته ای با نگاهی به ابعاد پزشکی، روان شناختی، اجتماعی و فرهنگی

حیات جنین به عنوان آسیب پذیرترین مرحله زندگی، انسان تحت تاثیر شبکه ای پیچیده از عوامل پزشکی، روان شناختی، اجتماعی و بحران های محیطی قرار دارد. در این میان، خانواده به مثابه اولین و مهم ترین نهاد حمایتی، نقشی محوری در تضمین سلامت و بقای جنین ایفا می کند. این مقاله با رویکردی میان رشته ای و توصیفی-تحلیلی تاثیر متقابل مراقبت های پزشکی دوران بارداری، سلامت روان مادر (به ویژه اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه - PTSD)، حمایت عاطفی و عملی پدر و بافت فرهنگی اجتماعی بر حفظ حیات جنین را بررسی می کند. با تلفیق یافته های علوم اعصاب پزشکی و علوم اجتماعی، این مقاله استدلال می کند که حمایت خانواده، به ویژه نقش پدر، یک مداخله بیولوژیک قدرتمند است که می تواند اثرات مخرب استرس بر محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) مادر و جنین را تعدیل کند. یافته ها نشان می دهد خانواده ای که از نظر آگاهی پزشکی، ثبات عاطفی و حمایت اجتماعی توانمند شده، به طور معناداری در کاهش نرخ سقط های خودبه خودی، زایمان زودرس و اختلالات رشد جنین موثر است. در نهایت با استناد به آموزه های فرهنگی و دینی (احادیث و اشعار) بر ضرورت سیاست گذاری یکپارچه برای تقویت نهاد خانواده به عنوان راهبردی کلیدی در راستای جوانی جمعیت و حفظ حیات نسل آینده تاکید می گردد.

کلیدواژه ها:

حفظ حیات جنین ، سلامت روانی ، مادر ، نقش پدر ، استرس بارداری ، محور HPA ، حمایت اجتماعی ، سیاست گذاری خانواده محور ، تهدیدات جنگی ، حمایت روانی ، قرآن و حدیث ، شعر فارسی