نقش سرمایه اجتماعی سازمانی در ارتقای کارکرد مدیریت منابع انسانی: رویکردی نظری

سرمایه اجتماعی سازمانی (OSC) به عنوان یک مفهوم کلیدی در مدیریت مدرن، نقش محوری در ارتقای کارکرد مدیریت منابع انسانی (HRM) ایفا می کند. این مقاله با رویکردی نظری، به بررسی چگونگی تاثیر سرمایه اجتماعی سازمانی بر مدیریت منابع انسانی در سازمان های عمومی، به ویژه شهرداری ها، می پردازد. در مقدمه، اهمیت سرمایه اجتماعی به عنوان شبکه های روابط، اعتماد و هنجارهای مشترک برجسته شده است که بدون آن ها، دستیابی به اهداف سازمانی دشوار می شود. شهرداری ها در ایران با چالش هایی مانند محدودیت منابع، پیچیدگی های اداری و انتظارات شهروندان مواجه اند، و مدیریت منابع انسانی سنتی آن ها کمتر به ابعاد اجتماعی توجه دارد. مقاله تاکید می کند که سرمایه اجتماعی سازمانی می تواند بهره وری، شفافیت، نوآوری و رضایت شغلی را افزایش دهد و حتی به بازسازی اعتماد عمومی کمک کند. روش شناسی پژوهش کیفی-مروری است و بر پایه تحلیل اسناد از پایگاه های داده داخلی و بین المللی انجام شده است. ادبیات تحقیق شامل تعریف مفاهیم سرمایه اجتماعی سازمانی (با ابعاد ساختاری، رابطه ای و شناختی) و HRM، مبانی نظری با ده نظریه (مانند بوردیو، کلمن، مدیریت دانش و غیره) و پیشینه تحقیقات داخلی (مانند سلطانی، ۱۳۹۸) و خارجی (مانند Triana et al., ۲۰۲۱) است. چارچوب نظری بر پایه سرمایه اجتماعی سازمانی به عنوان متغیر مستقل و HRM به عنوان وابسته استوار است و روابط مفهومی، متغیرهای واسطه (اعتماد، فرهنگ، یادگیری) و نظریه های پشتیبان را توصیف می کند. در بحث، تاثیر مستقیم سرمایه اجتماعی سازمانی بر فرآیندهای مدیریت منابع انسانی مانند جذب و آموزش بررسی شده و چالش هایی مانند محدودیت های بودجه ای در شهرداری ها مورد توجه قرار گرفته است. نتیجه گیری نشان می دهد که ادغام OSC با HRM می تواند به عملکرد پایدار و شهروندمحور منجر شود. پیشنهادها شامل سرمایه گذاری در تیم سازی و آموزش مبتنی بر اعتماد است. این مقاله پایه ای برای تحقیقات تجربی آینده فراهم می کند تا مدل های عملی در شهرداری های ایران توسعه یابد.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی سازمانی ، مدیریت منابع انسانی ، شهرداری ها ، رویکرد نظری