نوسازی بافت کهن شهرها و بررسی ابعاد مشارکتی هزینه کرد مالی در این زمینه

بافت فرسوده یکی از چالش های اساسی در توسعه ی شهری است. محله هایی که روزگاری هویت و نشاط داشتند، با گذر زمان فرسوده شده و مشکلات متعددی ازجمله ایمنی پایین، نبود امکانات مدرن و ضعف در زیرساخت ها را تجربه می کنند. این محله ها معمولا با مشکلاتی مانند معابر باریک، نبود پارکینگ، استحکام پایین بناها و کمبود امکانات رفاهی مواجه اند. اما آیا باید این مناطق را تخریب کرد و از نو ساخت؟ یا می توان با روش هایی کارآمد و بهینه، بازسازی بافت فرسوده را انجام داد؟  از جمله سیاستهای موثر و حساس توسعه شهری را می توان برنامه های مداخله در بافت های کهن شهری دانست که در ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی قابل تجزیه و تحلیل هستند. طرح های بهسازی و نوسازی بافت های کهن ایران تا دهه هفتاد، بیش تر در چهارچوب طرح های جامع و تفصیلی صورت می گرفت اما در سی سال اخیر به شکل طرح های باززنده سازی، طراحی، سامان دهی، نوسازی، بهسازی، بازآفرینی و غیره توسط سازمان های مختلف صورت گرفته است که هنوز هیچ کدام از این طرح ها به اهداف خود دست نیافته اند(حبیبی، پوراحمد و مشکینی، ۱۳۸۶: ۲۲۲ و ۲۲۳). راهکارهای بازسازی بافت فرسوده باید به گونه ای باشند که هزینه ی اقتصادی معقول، دوام بالا و تاثیر مثبت بر کیفیت زندگی داشته باشند. برخی از مهم ترین راهکارها شامل نوسازی تدریجی، مقاوم سازی، استفاده از متریال های سبک، بهینه سازی نما و تاسیسات، بهسازی و نوسازی و بازآفرینی چندمنظوره است. بازسازی بافت فرسوده نه تنها ظاهر شهر را زیباتر می کند، بلکه ارزش املاک را افزایش داده و کیفیت زندگی ساکنان را نیز بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

مقاوم سازی ، نظارت ، نوسازی