تاثیر حاشیه نشینی در زندگی شهروندان

حاشیه نشینی به عنوان یکی از چالش های اساسی و دیرپای شهرنشینی در ایران، تاثیرات گسترده و چندبعدی بر زندگی اقتصادی، اجتماعی و روانی شهروندان به ویژه اقشار کم برخوردار دارد. زندگی در سکونتگاه های حاشیه ای معمولا با محدودیت شدید در دسترسی به خدمات عمومی، ضعف زیرساخت ها، نبود امنیت پایدار، تبعیض فضایی و کمبود فرصت های اقتصادی و آموزشی همراه است (رزیتا مویدفر و همکاران، 1398؛ شیلرکایخانی و صفاری نیا، 1397). این وضعیت نه تنها کیفیت زندگی ساکنان را پایین می آورد، بلکه پیامدهایی مانند افزایش آسیب های اجتماعی، کاهش سرمایه اجتماعی، فرسایش حس تعلق شهری و بروز مشکلات روانی را نیز تشدید می کند. مقاله حاضر با بهره گیری از رویکرد تحلیلی و مرور نظام مند منابع علمی و پژوهش های پیشین، اثرات حاشیه نشینی بر ابعاد مختلف زندگی شهری—including سلامت روانی، تعاملات اجتماعی، امنیت فردی و جمعی و توسعه انسانی—را بررسی می کند. در نهایت، مجموعه ای از راهکارهای عملی برای توسعه پایدار، توانمندسازی ساکنان و ایجاد شرایطی عادلانه تر در ساختار شهری پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، کیفیت زندگی ، امنیت ، تعامل اجتماعی ، توسعه شهری