بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر فعالیت های بدنی ریتمیک بر بهبود توجه پایدار و کاهش بیش فعالی در دانش آموزان ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر فعالیت های بدنی ریتمیک بر بهبود توجه پایدار و کاهش علائم بیش فعالی در دانش آموزان ابتدایی بود. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر دوره ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی شهر … در سال تحصیلی … بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 45 دقیقه ای در برنامه آموزش فعالیت های بدنی ریتمیک شامل بازی های حرکتی با موسیقی، تمرینات هماهنگی اندام ها و فعالیت های گروهی بر پایه ضرب آهنگ شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل آموزش های معمول مدرسه را دریافت نمودند. برای ارزیابی، از پرسشنامه کانرز فرم معلم و آزمون عملکرد پیوسته (CPT) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس تحلیل گردید. نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر فعالیت های بدنی ریتمیک به طور معناداری موجب افزایش مدت زمان توجه پایدار و کاهش رفتارهای بیش فعالی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد (p < 0.05). بر اساس یافته ها، می توان نتیجه گرفت که گنجاندن فعالیت های بدنی ریتمیک در برنامه های آموزشی مدارس ابتدایی می تواند رویکردی موثر برای بهبود عملکرد توجه و کاهش بیش فعالی در کودکان باشد.

کلیدواژه ها:

بیش فعالی ، توجه پایدار ، فعالیت بدنی ریتمیک ، دانش آموزان ابتدایی ، مداخله آموزشی