مدل های نظری اشتیاق به مدرسه و کاربرد آن ها در بهبود عملکرد آموزشی

در دهه های اخیر، مدل های نظری «اشتیاق به مدرسه» به عنوان چارچوب هایی موثر برای درک رفتار، احساس و انگیزش دانش آموزان در محیط های آموزشی مطرح شده اند. مدل چندبعدی فردریکس، اشتیاق را شامل مولفه های رفتاری، هیجانی و شناختی می داند که هر یک نقش مهمی در مشارکت فعال یادگیرندگان دارند. مدل خودتعیین گری دسی و رایان نیز بر نیازهای روان شناختی پایه مانند خودمختاری، شایستگی و ارتباط تاکید دارد و نشان می دهد برآورده شدن این نیازها چگونه باعث افزایش انگیزش درونی و تعلق به مدرسه می شود. رویکرد باندورا مبتنی بر خودکارآمدی نیز اشتیاق را نتیجه ادراک فرد از توانایی های خود می داند، به گونه ای که تقویت باورهای مثبت نسبت به یادگیری می تواند اشتیاق تحصیلی را تقویت کند. این مدل ها همگی بر اهمیت عوامل روانی، اجتماعی و آموزشی تاکید می کنند و نقش معلم، خانواده و محیط یادگیری را در شکل دهی به اشتیاق برجسته می سازند.کاربرد عملی این مدل ها در مدارس می تواند به صورت طراحی فعالیت های مشارکتی، تقویت احساس موفقیت، ایجاد روابط مثبت و فراهم کردن فرصت هایی برای تجربه استقلال در یادگیری نمود پیدا کند. معلمان با تکیه بر مدل چندبعدی می توانند راهبردهایی برای افزایش مشارکت رفتاری و هیجانی دانش آموزان به کار گیرند؛ برای مثال، استفاده از شیوه های تدریس فعال، بازخورد سازنده و ایجاد فضای کلاس حمایتی. بر اساس نظریه خودتعیین گری، ایجاد فرصت انتخاب و مشارکت در تصمیم گیری های آموزشی می تواند انگیزش درونی را افزایش دهد. از سوی دیگر، توجه به خودکارآمدی و تقویت باورهای مثبت نسبت به توانایی ها، عملکرد تحصیلی را بهبود می بخشد. در نهایت، به کارگیری این مدل ها می تواند به توسعه برنامه های مدرسه محور، کاهش غیبت، افزایش مشارکت و ارتقای موفقیت تحصیلی دانش آموزان منجر شود.

کلیدواژه ها:

اشتیاق به مدرسه ، عملکرد آموزشی