بررسی مفهوم «آبادانی» در سیاق ایران باستان در چارچوب مفهومی «خرد بوم گرا»

مطالعه خرد تاریخی معطوف به رابطه انسان و زیست بوم، اهمیتی بنیادین در فهم شیوه های پایدار استقرار انسان در بستر طبیعی در گذشته دارد. پژوهش حاضر، به معرفی ویژگی های این خرد و چگونگی مطالعه آن در چارچوب مفهومی «خرد بوم گرا» با اتکا به مفاهیم دو حوزه پژوهشی «دانش بوم شناسانه سنتی» و «خرد بوم شناسانه» پرداخته، و در ادامه به سراغ تبیین نسبت انسان و زیست بوم در «آبادانی»، مفهوم پرتکرار در متون ایران باستان و سده های نخست اسلامی رفته است. این مقاله بر آن است که نشان دهد، آبادانی، در تمدن اکولوژیک ایران باستان، وجهی از چارچوب خرد بوم گرا و توسط آن قابل بررسی و تحلیل است. راهبرد پژوهش، با رویکردی میان رشته ای، تحلیل محتوایی متون است. نتایج نشان داد، آبادانی در چهار ویژگی کل نگری، مشاهده گری دقیق، عمل محوری و ارزش محوری در چارچوب خرد بوم گرا قابل تحلیل و تبیین است و آن را در سه سطح جهان بینی، تعامل و دانش در سیاق ایران باستان می توان مورد بررسی قرار داد. این مقاله با رویکردی میان رشته ای، در تلاقی معماری منظر، تاریخ و بوم شناسی، می تواند در راستای چارچوب بندی مفهومی مولفه های تمدن اکولوژیک در ایران باستان به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

آبادانی ، ایران باستان ، خرد بوم گرا ، زیست بوم ، منظر