ادبیات فارسی به عنوان ابزار تربیت احساس و اندیشه در آموزش و پرورش

ادبیات فارسی، به عنوان یکی از غنی ترین میراث های فرهنگی ایران، نقش محوری در تربیت احساس و اندیشه دانش آموزان ایفا می کند. این پژوهش با بررسی ابعاد مختلف ادبیات فارسی در نظام آموزشی، به تبیین چگونگی بهره گیری از متون ادبی کلاسیک و معاصر برای پرورش عواطف و تفکر انتقادی می پردازد. با تمرکز بر آثار شاعرانی همچون سعدی، حافظ و مولانا، و همچنین داستان های معاصر، نشان داده می شود که ادبیات چگونه می تواند ابزار موثری برای توسعه هوش هیجانی و مهارت های شناختی باشد. روش تحقیق ترکیبی از تحلیل محتوایی و بررسی پیشینه است، که نتایج آن بر اهمیت ادغام ادبیات در برنامه های درسی تاکید دارد. یافته ها حاکی از آن است که استفاده از ادبیات فارسی نه تنها هویت فرهنگی را تقویت می کند، بلکه به کاهش مشکلات عاطفی و افزایش خلاقیت کمک می نماید. در نهایت، پیشنهادهایی برای بهبود روش های تدریس ارائه شده است تا ادبیات به عنوان پلی میان احساس و اندیشه عمل کند.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، تربیت احساس ، تربیت اندیشه ، آموزش و پرورش ، هوش هیجانی ، تفکر انتقادی.