نقش آموزگار ابتدایی در ارتقای سلامت روانی کلاس از طریق ارتباط عاطفی

سلامت روانی دانش آموزان یکی از مولفه های حیاتی در یادگیری موثر و رشد شخصیتی آنان به شمار می رود و نقش آموزگار ابتدایی در این زمینه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این پژوهش با رویکرد تحلیلی کیفی و کتابخانه ای به بررسی نقش آموزگار در ارتقای سلامت روانی کلاس از طریق ارتباط عاطفی می پردازد. یافته ها نشان می دهند که ایجاد ارتباط عاطفی مبتنی بر همدلی، گوش دادن فعال و توجه به نیازهای فردی دانش آموزان، باعث افزایش اعتمادبه نفس، انگیزه درونی و احساس امنیت روانی در کودکان می شود. محیط کلاس حمایت گر و پذیرنده، اضطراب و رفتارهای پرخطر را کاهش می دهد و رشد هیجانی و مهارت های اجتماعی کودکان را تقویت می کند. همچنین، راهکارهای عملی آموزگار مانند ارائه بازخورد مثبت، ایجاد فرصت های مشارکت گروهی، مدیریت هیجانات و برقراری ارتباط شخصی با دانش آموزان، نقش مکملی در تقویت سلامت روانی و ایجاد محیط یادگیری مثبت دارند. نتایج پژوهش تاکید می کنند که سرمایه گذاری در توسعه مهارت های ارتباطی و عاطفی آموزگاران و طراحی محیط های حمایتی، نه تنها سلامت روانی دانش آموزان را ارتقا می دهد، بلکه پایه ای مستحکم برای یادگیری مادام العمر و شکل گیری نسل های توانمند، باانگیزه و اجتماعی فراهم می آورد. بنابراین، توانمندسازی آموزگاران در حوزه مهارت های عاطفی و روان شناختی، به عنوان یکی از راهبردهای اساسی در بهبود کیفیت آموزش و پرورش ابتدایی، ضروری و اثرگذار است.

کلیدواژه ها:

ارتباط عاطفی ، سلامت روانی ، آموزگار ابتدایی ، همدلی ، محیط حمایت گر.