مطالعه تطبیقی برنامه های آموزش خانواده در دوره ابتدایی ایران با کشورهای پیشرفته و ارائه الگوی بهینه

آموزش خانواده در نظام های آموزشی پیشرفته یکی از ارکان اصلی رشد همه جانبه دانش آموزان محسوب می شود. خانواده به عنوان نخستین نهاد اجتماعی، نقش بنیادینی در شکل گیری شخصیت، رفتار و نگرش های کودکان دارد و همکاری میان مدرسه و خانواده می تواند موجب بهبود کیفیت یادگیری و رشد اجتماعی دانش آموزان شود. پژوهش حاضر با هدف مطالعه تطبیقی برنامه های آموزش خانواده در دوره ابتدایی ایران با کشورهای پیشرفته ای چون فنلاند، ژاپن، کانادا و آلمان انجام گرفته است. روش تحقیق از نوع توصیفی–تحلیلی و با رویکرد تطبیقی می باشد. داده ها از منابع اسنادی، کتابخانه ای و برنامه های رسمی آموزشی کشورها گردآوری و تحلیل گردید. یافته ها نشان می دهد که در کشورهای پیشرفته، آموزش خانواده به عنوان بخشی از سیاست کلان آموزشی تلقی شده و تعامل مدرسه و والدین به صورت نظام مند، مستمر و مبتنی بر نیازهای واقعی دانش آموزان طراحی می شود، در حالی که در ایران این برنامه ها اغلب به صورت مقطعی، نظری و فاقد پیوستگی هستند. بر اساس نتایج، تدوین الگوی بهینه آموزش خانواده در ایران باید با تاکید بر نیازسنجی فرهنگی، طراحی محتواهای مهارتی، توانمندسازی والدین و ایجاد ساختارهای ارتباطی موثر میان خانه و مدرسه انجام گیرد. این الگو می تواند موجب افزایش هم افزایی آموزشی، رشد عاطفی و ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش خانواده ، برنامه درسی تطبیقی ، مشارکت والدین ، الگوی بهینه ، آموزش ابتدایی