نقش طراحی منظر در افزایش تاب آوری شهر در برابر تغییرات اقلیمی (مطالعه موردی: شهرداری جلین)

روند فزاینده تغییرات اقلیمی و پیامدهای آن از جمله افزایش دما، تشدید جزیره حرارتی، وقوع بارش های حدی، خشکسالی و فرسایش خاک موجب شده است که تاب آوری شهری به یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری تبدیل شود. طراحی منظر به عنوان بستری میان رشته ای که پیوندی میان بوم شناسی، طراحی شهری و مدیریت محیطی برقرار می کند، نقشی بنیادین در ارتقای تاب آوری شهر ایفا می کند. این پژوهش با هدف تبیین نقش مولفه های طراحی منظر در افزایش تاب آوری شهری در برابر تغییرات اقلیمی انجام شده است. روش تحقیق ترکیبی (کمی–کیفی) بوده و داده ها از طریق تحلیل اسنادی، مصاحبه با طراحان منظر، و پرسشنامه کارشناسان محیط زیست و مدیریت بحران گردآوری شد. نتایج نشان داد راهبردهایی مانند استفاده از گیاهان بومی، توسعه زیرساخت سبز، افزایش نفوذپذیری سطح، بهینه سازی الگوی سایه اندازی، و طراحی منظر سازگار با آب می تواند به طور معنادار شدت اثرات تغییرات اقلیمی را در مقیاس شهری کاهش دهد. تحلیل رگرسیونی نشان داده است که زیرساخت سبز و تنوع زیستی بالاترین سهم را در افزایش تاب آوری شهری دارند. این مطالعه پیشنهاد می کند که طراحی منظر باید از رویکرد زیبایی محور فاصله گرفته و به سمت برنامه ریزی سازگار با اقلیم، ساخت منظرهای انعطاف پذیر و تقویت کارکردهای اکولوژیک حرکت کند.

کلیدواژه ها:

طراحی منظر ، تاب آوری شهری ، تغییرات اقلیمی ، زیرساخت سبز ، طراحی بوم سازگار