یادگیری مشارکتی و تاثیر آن بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

یادگیری مشارکتی (Cooperative Learning) یک رویکرد آموزشی است که در آن دانش آموزان در گروه های کوچک با یکدیگر کار می کنند تا اهداف یادگیری مشترکی را محقق سازند. این روش در تضاد با ساختارهای رقابتی و فردگرایانه سنتی کلاس درس، بر همکاری، تعامل مثبت و مسئولیت پذیری فردی و گروهی تاکید دارد. هدف این پژوهش مروری کتابخانه ای، بررسی جامع تاثیر یادگیری مشارکتی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی است. دوره ابتدایی به دلیل شکل گیری بنیان های شناختی، اجتماعی و عاطفی کودکان، اهمیت ویژه ای در فرآیند یادگیری دارد و لذا انتخاب روش های تدریس موثر در این مقطع حیاتی است. این مقاله با تکیه بر مبانی نظری برجسته ای همچون نظریه وابستگی متقابل اجتماعی جانسون و جانسون، و نظریه ساختار پاداش گروهی اسلاوین، به تحلیل چگونگی تاثیر عناصر اصلی یادگیری مشارکتی بر ابعاد مختلف پیشرفت تحصیلی می پردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد که یادگیری مشارکتی، از طریق افزایش انگیزه درونی، تعاملات شناختی عمیق تر، بهبود مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی، و فراهم آوردن فرصت های متعدد برای توضیح و تشریح مطالب، به طور معنی داری بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی تاثیر مثبت می گذارد. همچنین، تاثیر این روش بر توسعه مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله و توانایی های ارتباطی نیز مورد تاکید قرار می گیرد. در نهایت، با ارائه نتیجه گیری جامع و پیشنهادات کاربردی برای معلمان، والدین، سیاست گذاران آموزشی و پژوهشگران، سعی بر ارائه چارچوبی برای بهینه سازی و گسترش کاربرد این رویکرد موثر در مدارس ابتدایی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان ابتدایی ، همکاری ، مهارت های اجتماعی ، انگیزه تحصیلی ، وابستگی متقابل