نقش معلمان آموزش استثنایی و معلمان عادی در اجرای مدل های هم آموزی برای دانش آموزان با اختلالات یادگیری

این مقاله مروری به بررسی جامع نقش معلمان آموزش استثنایی و معلمان عادی در اجرای مدل های هم آموزی (Co-teaching) برای دانش آموزان با اختلالات یادگیری می پردازد. هم آموزی به عنوان رویکردی نوآورانه در آموزش فراگیر، مستلزم همکاری سازمان یافته بین معلمان آموزش عمومی و استثنایی است تا نیازهای متنوع دانش آموزان با اختلالات یادگیری را در محیط های آموزشی عادی برآورده سازند. مطالعه حاضر از طریق مرور نظام مند پژوهش های انجام شده در دو دهه اخیر، الگوهای مختلف هم آموزی، چالش های اجرایی، و راهکارهای اثربخش را شناسایی کرده است. یافته ها نشان می دهد که موفقیت مدل های هم آموزی مستلزم وضوح نقش ها، برنامه ریزی مشترک، ارتباط موثر و توسعه حرفه ای هدفمند است. تنش های ساختاری مانند محدودیت های زمانی، تفاوت های فلسفی، و عدم حمایت مدیریتی، اجرای اثربخش را با چالش مواجه می کند. راهکارهای شناسایی شده برای بهبود اجرای هم آموزی شامل تدوین برنامه های آموزش حرفه ای مشترک، ایجاد ساختارهای حمایتی در سطح مدرسه، و تخصیص زمان کافی برای برنامه ریزی مشترک است. این مقاله با ارائه چارچوبی یکپارچه برای تعریف وظایف و مسئولیت های معلمان در مدل های مختلف هم آموزی، زمینه را برای اجرای موفق این رویکرد در محیط های آموزشی فراهم می کند و رهنمودهایی برای پژوهش های آینده ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

هم آموزی ، آموزش استثنایی ، اختلالات یادگیری ، آموزش فراگیر ، همکاری حرفه ای معلمان