اصول نوروپلاستیسیتی در آموزش بزرگسالان و نقش آن در ارتقای سازگاری حرفه ای و یادگیری مادام العمر

درک فرآیندهای نوروپلاستیسیتی، به عنوان توانایی مغز برای بازسازی ساختاری و عملکردی در پاسخ به تجربه و یادگیری، بنیان جدیدی برای بازطراحی آموزش بزرگسالان فراهم کرده است. این مقاله مروری تحلیلی–ترکیبی با مرور نظام مند منابع سال های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵، به تبیین چگونگی ترجمه اصول نوروپلاستیسیتی به راهبردهای آموزشی موثر در ارتقای سازگاری حرفه ای و یادگیری مادام العمر می پردازد. یافته ها نشان می دهد که آموزش بزرگسالان، زمانی بیشترین اثربخشی را دارد که اصول فعال سازی چندحسی، چالش شناختی هدفمند، تکرار فاصله دار و تنظیم هیجانی در آن به کار گرفته شوند. شواهد تصویربرداری عصبی (fMRI و DTI) بیانگر آن است که چنین مداخلاتی منجر به افزایش ضخامت قشر، بهبود اتصال دهی شبکه های اجرایی و تقویت فاکتورهای نوروتروفیک (BDNF) می شوند؛ تغییراتی که با انعطاف پذیری شناختی و سازگاری حرفه ای همبستگی دارند. همچنین، فناوری های نوین مانند هوش مصنوعی و واقعیت مجازی، فرصت های تازه ای برای طراحی محیط های یادگیری تطبیقی و غنی فراهم می کنند. در نهایت، پژوهش بر ضرورت تلفیق اخلاق عصبی (Neuroethics) در سیاست گذاری های آموزشی تاکید دارد تا آزادی شناختی و عدالت عصبی در عصر یادگیری هوشمند حفظ شود.

کلیدواژه ها:

نوروپلاستیسیتی ، آموزش بزرگسالان ، سازگاری حرفه ای ، یادگیری مادام العمر ، اخلاق عصبی