اثربخشی یادگیری فعال در ارتقای عملکرد تحصیلی و انگیزش دانش آموزان ابتدایی

هدف از این مقاله مروری، بررسی و تحلیل اثربخشی روش های یادگیری فعال بر عملکرد تحصیلی و انگیزش دانش آموزان ابتدایی در سطوح مختلف آموزشی است. در عصر حاضر که نیاز به شهروندانی با توانایی تفکر نقادانه، حل مسئله و خلاقیت افزایش یافته است، روش های تدریس سنتی مبتنی بر انتقال یک طرفه اطلاعات، کارایی لازم را ندارند. یادگیری فعال شامل طیف وسیعی از استراتژی های آموزشی است که دانش آموزان ابتدایی را به جای دریافت کنندگان منفعل، به شرکت کنندگان فعال در فرآیند یادگیری تبدیل می کند. این روش ها، از جمله بحث های کلاسی، حل مسئله گروهی، پروژه محوری، و بازی های آموزشی، موجب درگیری عمیق تر شناختی و هیجانی می شوند. نتایج تحقیقات مرور شده حاکی از آن است که پیاده سازی یادگیری فعال می تواند به طور قابل ملاحظه ای به بهبود درک مطلب، تقویت مهارت های سطح بالاتر فکری، و افزایش ماندگاری یادگیری منجر شود. علاوه بر این، مشارکت فعال در فرآیند آموزشی با افزایش احساس مالکیت و خودمختاری در دانش آموزان ابتدایی، به طور مستقیم بر افزایش انگیزش درونی، اشتیاق تحصیلی و کاهش هیجانات منفی نظیر اضطراب و بی حوصلگی تاثیر می گذارد. با وجود مزایای اثبات شده، چالش هایی نظیر نیاز به آموزش آموزگاران، تغییر زیرساخت های فیزیکی کلاس ها و مقاومت در برابر تغییر نیز وجود دارد. این مقاله شواهد حمایتی از اثربخشی یادگیری فعال را جمع آوری و تجزیه و تحلیل کرده و راهکارهایی را برای اجرای موثرتر آن در محیط های آموزشی پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، عملکرد تحصیلی ، انگیزش دانش آموزان ابتدایی ، روش های تدریس فعال ، آموزش وپرورش