بررسی انتقادی مشکلات فلسفه تربیت رسمی و عمومی در نظام آموزش و پرورش ایران

فلسفه ی تربیت رسمی و عمومی در ایران، به عنوان یکی از ارکان بنیادین جهت دهنده به نظام آموزشی، با چالش های ساختاری، معرفتی و اجرایی عمیقی مواجه است که مانع تحقق کامل اهداف انسانی، اخلاقی و اجتماعی آموزش و پرورش شده اند. این مقاله درصدد واکاوی انتقادی این مشکلات از منظر فلسفی و عملی است؛ تا روشن سازد چرا نظام آموزشی کشور در گذر زمان نتوانسته پیوندی اصیل میان “تربیت انسان مطلوب” و “واقعیت های فرهنگی اجتماعی جامعه ایرانی” برقرار کند. در آغاز، مفهوم فلسفه ی تربیت رسمی و عمومی و جایگاه آن در سیاست گذاری آموزشی ایران تبیین می شود. سپس با تحلیل مبانی نظری حاکم بر سندهای تحول بنیادین و برنامه های درسی ملی، به تعارض های معرفتی موجود میان رویکردهای سنتی، دینی، و مدرن در فلسفه ی تربیت پرداخته می شود. یافته ها نشان می دهند که نظام آموزش ایران بیش از حد متاثر از نگرش های اقتدارگرایانه، ساختارمحور و هدف گراست و کمتر بر پرورش تفکر انتقادی، خودشناسی، و مسئولیت اجتماعی تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

فلسفه تربیت ، آموزش و پرورش ایران ، تربیت رسمی ، تربیت عمومی ، نقد فلسفی ، انسان محوری ، تحول بنیادین آموزش