راهبردهای اثربخش تدریس فعال و تاثیر آن ها بر اشتیاق و درگیری تحصیلی دانش آموزان

هدف این مقاله مروری، بررسی نظام مند راهبردهای اثربخش تدریس فعال و تحلیل تاثیر آن ها بر دو متغیر روان شناختی کلیدی، یعنی اشتیاق و درگیری تحصیلی دانش آموزان است. در دهه های اخیر، نظام های آموزشی به طور فزاینده ای با چالش افت انگیزه، عدم مشارکت و یادگیری سطحی فراگیران مواجه بوده اند. پارادایم سنتی آموزش که مبتنی بر انتقال یک طرفه اطلاعات از معلم به دانش آموز (روش سخنرانی محور) است، در پرورش مهارت های شناختی سطح بالا و ایجاد انگیزه درونی ناتوان بوده است. در نقطه مقابل، تدریس فعال با تغییر کانون کلاس درس از «معلم» به «یادگیرنده»، مجموعه ای از راهبردها را پیشنهاد می کند که در آن دانش آموزان به طور مستقیم در فرایند ساخت دانش، تحلیل اطلاعات و حل مسئله مشارکت می کنند. این پژوهش با مرور منابع نظری و تجربی، به این پرسش پاسخ می دهد که چگونه راهبردهایی نظیر یادگیری مشارکتی، یادگیری مبتنی بر مسئله، بازی وارسازی و کلاس معکوس، سازوکارهای روان شناختی منجر به افزایش درگیری (رفتاری، شناختی و عاطفی) و اشتیاق تحصیلی را فعال می سازند. نتایج این بررسی نشان می دهد که تدریس فعال با تامین نیازهای اساسی روان شناختی مانند احساس شایستگی، خودمختاری و تعلق، به طور مستقیم بر انگیزش درونی تاثیر گذاشته و منجر به یادگیری عمیق تر و پایدارتر می شود. این مقاله همچنین به چالش های اجرایی این روش ها و ضرورت توانمندسازی معلمان برای پیاده سازی موفق آن ها می پردازد.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، اشتیاق تحصیلی ، درگیری تحصیلی ، راهبردهای یادگیری ، یادگیری مشارکتی