افق های آینده دیپلماسی عمومی ایران و چین: تحلیل مبتنی بر سیاست های برنامه هفتم توسعه ج.ا.ا

دیپلماسی عمومی یکی از ابزارهای سیاست خارجی است که با رویکرد نوینی که در پیشبرد اهداف و تامین منافع ملی دولت ها داشته، از اقبال بیشتری در سیاستگذاری خارجی دولت ها برخوردار گردیده است. این رویکرد نوین دیپلماسی واکنشی به شرایط جدید جهانی است که در آن شهروندان و بازیگران نوظهور، نقش بسیار تاثیرگذاری در ایجاد قواعد بین المللی و هنجارها و همچنین مدیریت امور جهان ایفا می کنند. بر همین اساس سوال اصلی مقاله حاضر این است که زمینه های تقویت دیپلماسی عمومی ایران-چین با تاکید بر سیاست های هفتم توسعه در مناسبات دو کشور چگونه است؟ فرضیه پژوهش بدین گونه مفصل بندی شده است که ایران و چین قادر هستند تا با برخورداری از ظرفیت های فرهنگی- تمدنی،علمی – آموزشی، سیاسی و اقتصادی، مناسبات دوجانبه را گسترش داده و تقویت کنند. پژوهش حاضر از نوع کیفی بوده و از روش توصیفی-تحلیلی برای بررسی موضوع پژوهش استفاده شده است. داده های مورد نیاز نیز از طریق منابع کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری شده است. علاوه بر این، برای تبیین موضوع پژوهش از چارچوب مفهومی دیپلماسی عمومی بهره برداری شده است. یافته های پژوهش مبین این واقعیت است که ایران و چین می توانند با بهره گیری از ظرفیت قدرت نرم خود از طریق فراهم کردن بستر گفتگوی تمدن ها، افزایش ارتباطات فرهنگی و مبادلات علمی، تقویت دیپلماسی شهری و همکاری اقتصادی در قالب جاده ابریشم، زمینه توسعه روابط دو جانبه و تامین منافع ملی متقابل را فراهم سازند.

کلیدواژه ها:

ایران ، برنامه هفتم توسعه ، چین ، دیپلماسی عمومی ، سیاستگذاری خارجی