بررسی و تحلیل زمینه های موثر در بازآفرینی بافت فرسوده شهری (مطالعه موردی: شهر کوت عبدالله)

فرسودگی، ناکارآمدی و کاهش کارایی یک بافت نسبت به کارآمدی سایر بافت های شهری است. فرسودگی بافت و عناصر درونی آن یا به سبب قدمت و یا به سبب فقدان برنامه توسعه و نظارت فنی بر شکل گیری آن بافت به وجود می آید، پیامد فرسودگی بافت که درنهایت به از بین بردن منزلت آن در اذهان شهروندان منجر می شود، در اشکال گوناگون ازجمله کاهش و یا فقدان شرایط زیست پذیری و ایمنی و نیز نابسامانی های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و تاسیساتی قابل دریافت و نواحی شناسایی است. در حال حاضر، بافت های ناکارآمد شهری به عنوان جزئی از پیکره شهر، جزء محدوده های آسیب پذیر در برابر مخاطرات طبیعی به شمار می آیند که نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ برای سامان یابی هستند. به همین منظور پژوهش حاضر با هدف بررسی زمینه های موثر در بازآفرینی بافت فرسوده شهر کوت عبدالله تدوین شده است. این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ ماهیت و روش، توصیفی– تحلیلی می­باشد. نتایج پژوهش نشان داد که راهبردهای SO با وزن نهایی ۰.۴۵۹، اولویت نخست را در میان سایر راهبردها داشته و نشان دهنده ظرفیت بالای استفاده از قوت های داخلی برای بهره برداری از فرصت های محیطی است. تقویت نهادهای مردمی، مشارکت اجتماعی و توجه به فرهنگ بومی، مهم ترین عوامل موثر در تدوین راهبردها بودند. همچنین، راهبردهای WO با تاکید بر نقش دولت و ارتقاء کیفیت محیط زیست، و راهبردهای ST با تمرکز بر انسجام سیاست گذاری، در اولویت های بعدی قرار گرفتند. در مجموع، یافته ها بر نقش کلیدی سرمایه های اجتماعی و درونی در موفقیت توسعه شهری پایدار تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، بافت فرسوده شهری ، شهر کوت عبدالله ، مدل AHP