بررسی زمینه های شکل گیری تعادل نهادی سنتی در عصر صفویه با تاکید بر روابط متقابل روحانیت و حکومت

بدون تردید یکی از دوره های مهم تاریخی کشور ایران، هم به لحاظ تامین کننده استقلال و هویت ملی- دینی کشور و هم تاثیر شگرف آن در فرهنگ مذهبی جاری کشور، دوره صفوی است. ایران پیش از صفوی، ایرانی از هم گسیخته و پراکنده بود که هر گوشه از آن، در اختیار دولت و طایفه ای بود. روزگاری نیز که سلطه ی واحدی برهمه آن اعمال می شد، فرمان و سلطه از آن شام، بغداد، و یا ترکانی ماوراء النهر و مغولان بود. با آغاز فعالیت صفویان، شاه اسماعیل، به همراه سپاه قزلباش، ایران را یکپارچه و متحد کرد و فرزندان او، کوشیدند تا فرهنگ بالسبه را در این کشور فراهم کنند. دوره صفویه از مهم ترین دوران تاریخی ایران به شمار می آید چرا که پس از نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانیان یک فر مانروایی پادشاهی متمرکز ایرانی توانست در سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی کند. به درستی پس از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند صفاریان، سامانیان، آل بویه و سربداران ساخته شد، ولی هیچ کدام نتوانستند تمام ایران را زیرپوشش خود جای دهند و یکپارچگی میان مردم ایران پدید آوردند.

کلیدواژه ها:

روحانیت ، حکومت ، نهادی ، سنتی.