تحلیل بازخوانی مفهوم «شیرین بودن مومن» در متون روایی با رویکرد فقه الحدیثی

در منابع و متون روایی، صفات و ویژگی های گوناگونی برای انسان های مومن ذکر شده که از آن جمله می توان به ویژگی شیرینی و یا شیرین بودن مومن اشاره کرد که معادل آن در عربی حلاوت و عذوبت است. این مفهوم در روایات اغلب بدین صورت آمده است که «المومن حلو» یا «المومن عذب»؛ با توجه به مفهوم شیرینی که به عنوان یک طعم به ذهن می رسد و از آن جا که روایات متعددی در این خصوص وجود دارد، این پرسش به میان می آید که مقصود از شیرین بودن مومن چیست؟ آیا حلاوت مومن، یک امر فیزیکی است یا منظور دیگری از آن مورد نظر است؟ در راستای پاسخ به این پرسش در پژوهش حاضر با تکیه برمتون روایی به شیوه توصیفی تحلیلی مبتنی بر داده های کتابخانه ای به گردآوری اطلاعات پرداخته شده است. برای دستیابی به پاسخ با به کارگیری روش های فقه الحدیثی شامل تشکیل خانواده حدیث و متعاقب آن بررسی متنی و سندی روایات گوناگون با این مضمون، این دستاورد حاصل شد که مقصود از شیرین بودن مومن عبارت است از یک مفهوم کنایی به این معنا که انسان مومن، تنها کارهای نیک و زیبا را دوست دارد و انجام می دهد. بدین ترتیب، شیرین بودن و حلاوت مومن امری فیزیکی نیست؛ بلکه به خلق وخو و رفتار مومن بر می گردد.

کلیدواژه ها:

المومن حلو ، المومن عذب ، فقه الحدیث ، حسن خلق ، حلاوه ، عذوبه ، شیرینی مومن