روش شناسی پدیدارشناسی؛ رویکردی کیفی در کاربست تجارب زیسته

پدیدارشناسی، به عنوان روشی فلسفی در اندیشه ادموند هوسرل، تلاشی است برای بازگشت به تجربه ناب و توصیف آن چه بی واسطه در آگاهی انسان پدیدار می شود. این مقاله با تمرکز بر مفاهیم بنیادینی چون قصدیت، اپوخه، آگاهی ناب و تجارب زیسته، به تحلیل ساختار روش پدیدارشناسی پرداخته و با بهره گیری از منابع تخصصی روز، خوانشی فراتحلیلی، ترکیبی و انتقادی از این رویکرد به منظور در اختیارگذاشتن آخرین ورژن از اهداف، کاربست و فرایند، با تایید بر سادگی، امساک گری، روزآمدی و جامعیت ارائه داده است. در مسیر پژوهش، تفاوت های مفهومی و روشی میان منابع بررسی شده و تلاش شده است تا معناهای پنهان در تجربه های آگاهانه بازسازی شوند. یافته ها نشان می دهند که پدیدارشناسی، فراتر از یک شیوه توصیفی، بستری برای تامل در بنیادهای شناخت و هستی فراهم می آورد و در حوزه های مختلف علوم انسانی، ظرفیت هایی برای فهم ژرف تر از پدیده های انسانی عرضه می کند.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، تجارب زیسته ، روش شناسی ، کیفی