بررسی تاثیر روش تدریس قصه گویی و نمایش خلاق در تدریس ادبیات فارسی به کودکان و نوجوانان

ادبیات فارسی به عنوان یکی از غنی ترین میراث های فرهنگی ایران، نقشی بنیادین در شکل گیری شخصیت، زبان، تفکر خلاق و ارزش های اخلاقی کودکان و نوجوانان ایفا می کند. با این حال، روش های سنتی آموزش این درس که اغلب مبتنی بر حفظ کردن، تکرار مکانیکی و انتقال صرف اطلاعات هستند، نتوانسته اند به اندازه کافی جذابیت، مشارکت پذیری و درک عمیق از مفاهیم ادبی را برای دانش آموزان فراهم سازند. در این راستا، بهره گیری از شیوه های نوین تدریس همچون قصه گویی و نمایش خلاق، به عنوان رویکردهایی هنری، تعاملی و تجربه محور، می تواند افق های تازه ای را در یادگیری موثر زبان و ادبیات فارسی بگشاید.پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روش های تدریس قصه گویی و نمایش خلاق بر یادگیری، علاقه مندی، درک مفهومی و توانایی بیانی دانش آموزان در درس ادبیات فارسی انجام شده است. این مطالعه با رویکردی کیفی-کمی در مدارس ابتدایی و متوسطه اول اجرا گردید و یافته های آن نشان می دهد که این روش ها نه تنها موجب افزایش انگیزه و تمرکز دانش آموزان می شوند، بلکه توانمندی های زبانی، تخیل، همدلی و مهارت های اجتماعی آنان را نیز تقویت می کنند. قصه گویی با ایجاد پیوند احساسی میان محتوای ادبی و تجربه زیسته کودک، به تقویت درک و علاقه کمک می کند؛ در حالی که نمایش خلاق با به کارگیری بدن، حرکت، صدا و فضا، یادگیری چندوجهی را ممکن می سازد.نتایج تحقیق همچنین حاکی از آن است که آموزگاران با بهره گیری از این دو روش، قادر به ایجاد محیطی پویاتر، خلاق تر و موثرتر در کلاس درس شده اند که در آن ادبیات نه به عنوان موضوعی صرفا درسی، بلکه به مثابه ابزار رشد شخصیت و هویت فرهنگی دانش آموزان معرفی می شود. در پایان، پژوهش حاضر توصیه می کند که در برنامه های درسی و تربیت معلم، آموزش رسمی شیوه های قصه گویی و نمایش خلاق گنجانده شود تا از این رهگذر، آموزش ادبیات فارسی به تجربه ای لذت بخش، انسانی و ماندگار تبدیل گردد.