تعیین اثر درمان و عوامل موثر بر بقا در بیماران مبتلا به سرطان معده تحت عمل جراحی و تحت شیمی درمانی

بحث و نتیجه گیری: توجه به ویژگی‎های دموگرافیک و پاتولوژیک بیماران و تعیین ریسک فاکتورهای مرتبط در موفقیت درمان و افزایش بقا موثر است ولیکن برای تعیین اثر علی درمان بایستی از کارآزمایی‎های بالینی کنترل شده برای حذف اثرات مرتبط با درمان استفاده کرد. مواد و روش ها: یک مطالعه همگروهی تاریخی بر روی ۱۸۱ بیمار تحت شیمی‎درمانی (گروه ۱) و ۲۰۱ بیمار تحت جراحی (گروه ۲) انجام شد. اثر متغیرهای دموگرافیکی، کلینیکی و پاتولوژیکی بر بقا در دو گروه درمانی با استفاده از آزمون لگ-رتبه و مدل مخاطرات متناسب کاکس ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل با استفاده از نرم افزارSPSS۱۶ انجام شد. یافته ها: ۵۶ بیمار گروه اول و ۶۹ بیمار گروه دوم تا پایان مطالعه فوت شدند. میانه ی بقای بیماران گروه اول و دوم بترتیب ۱۹ و ۲۸ ماه بود. تاثیر متغیرهای سن تشخیص و درجه تمایزیافتگی تومور بر بقای گروه اول و جنس و مرحله بیماری بر بقای گروه دوم معنی دار شدند (۰۵/۰P<). مقدمه: جراحی به عنوان مهمترین روش درمان بیماران سرطان معده مطرح بوده و شیمی‎درمانی و رادیوتراپی نیز به عنوان درمان کمکی پس از جراحی در این بیماران حین عمل و پس از عمل برای کاهش عود موضعی و متاستاز مورد استفاده قرار می‎گیرد. هدف این مطالعه مقایسه بقا و ویژگی‎های بیماران جراحی شده با بیمارانی که شیمی‎درمانی دریافت کرده‎اند می‎باشد.

کلیدواژه ها:

Gastric cancer ، Survival analysis ، Chemotherapy ، Surgery ، Cox model. ، سرطان معده ، آنالیز بقا ، شیمی‎درمانی ، جراحی ، مدل کاکس.