بررسی رابطه انگیزش درونی مبتنی بر خودتعیین گری در بروز رفتارهای همدلانه اجتماعی و دوست یابی کودکان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میان انگیزش درونی مبتنی بر نظریه خودتعیین گری و بروز رفتارهای همدلانه اجتماعی و توانایی دوست یابی در کودکان انجام شد. اهمیت انگیزش درونی به عنوان یکی از عوامل بنیادین در رشد اجتماعی و هیجانی کودکان در دهه های اخیر بیش از پیش مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. از سوی دیگر، رفتارهای همدلانه و مهارت ایجاد و حفظ دوستی های پایدار از شاخص های مهم سازگاری اجتماعی در دوره کودکی محسوب می شوند. روش پژوهش به صورت توصیفی–همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی در سال تحصیلی جاری بود که از میان آن ها، نمونه ای به روش در دسترس انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد انگیزش درونی و همدلی اجتماعی بودند. داده های به دست آمده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های آمار استنباطی تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد میان انگیزش درونی و رفتارهای همدلانه اجتماعی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، انگیزش درونی توانست پیش بینی کننده معناداری برای کیفیت روابط اجتماعی و فرآیند دوست یابی در کودکان باشد. بر اساس نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که تقویت انگیزش درونی، به ویژه از طریق ایجاد محیط های آموزشی حمایتگر و فراهم آوردن فرصت های انتخاب و خودمختاری برای دانش آموزان، نقش مهمی در رشد اجتماعی، ارتقای همدلی و بهبود تعاملات میان فردی کودکان دارد. یافته های این پژوهش می تواند برای والدین، معلمان و سیاست گذاران آموزشی در راستای طراحی برنامه های ارتقای مهارت های اجتماعی و هیجانی کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

انگیزش درونی ، همدلی اجتماعی ، دوست یابی ، رشد اجتماعی