آثار پیش درمان تمرین استقامتی تداومی و تناوبی بر بیان ژن استئوپونتین میوکارد در رت های نر ویستار متعاقب القاء آنفارکتوس قلبی

مقدمه: فعالیت بدنی و ورزش به عنوان یک درمان و پیشگیری کننده­ی غیردارویی برای بیماری­ های غیرواگیر عمل می­کند. بدین منظور یکی از ابزارهای پرکاربرد تمرینات استقامتی هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار پیش درمان یک دوره تمرین استقامتی تداومی و تناوبی بر میزان بیان ژن استئوپونتین بافت قلب رت­ های نر ویستار آنفارکتوس شده صورت گرفت. مواد و روش­ ها: در پژوهش حاضر در نهایت ۳۲ سر رت تحت شرایط استاندارد نگهداری و به چهار گروه (گروه شاهد سالم، گروه شاهد ایسکمی، گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی) تقسیم شدند. گروه شاهد سالم بدون القای آنفارکتوس و گروه شاهد ایسکمی پس از هشت هفته به آنفارکتوس قلبی مبتلا شدند. گروه­ های تمرینی نیز به مدت هشت هفته به تمرینات استقامتی بر روی تردمیل پرداختند و پس از ۴۸ ساعت استراحت به آنفارکتوس قلبی مبتلا شدند. یک هفته پس از القا و اطمینان از ایجاد ایسکمی، قلب رت­ ها جدا و جهت  اندازه گیری بیان ژن OPN قلبی از روش qRT-PCR استفاده گردید. یافته ­ها: یافته­ های پژوهش حاضر نشان داد بیان ژن OPN در بافت قلب رت­ های نر ویستار پس از القای آنفارکتوس قلبی نسبت به گروه شاهد سالم افزایش معناداری پیدا کرد (۰۵/۰p<). همچنین بیان نسبی ژن مذکور در گروه شاهد ایسکمی به طور معناداری بالاتر از هر دو گروه­ های تمرینی بود (۰۵/۰p<). در مقایسه دو نوع تمرین، میزان نسبی بیان ژن OPN در گروه تداومی کمتر بود (۰۵/۰p<). بحث و نتیجه­ گیری:  ابتلا به آنفارکتوس باعث افزایش فاکتورهای خطرزای قلبی عروقی و فیبروز قلب می­گردد. تمرینات استقامتی به ویژه تمرین تداومی منظم می­تواند افزایش این فاکتورها را تعدیل کند.

کلیدواژه ها:

Osteopontin ، Cardia Infarction ، Pre-treatment ، Endurance Training ، استئوپونتین ، آنفارکتوس قلبی ، پیش درمان ، تمرین استقامتی