پیش بینی کارکرد اجرایی برنامه ریزی بر اساس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر پیش بینی کارکرد اجرایی برنامه ریزی براساس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس است. مواد و روش ­ها: نمونه ای مشتمل بر ۱۰۰ بیمار مولتیپل اسکلروزیس انجمن ام اس ایران به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و دو مقیاس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی و آزمون های نوروپسیکولوژیک برج لندن را تکمیل  کردند،  سپس داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۱۷ مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ­ها: تحلیل رگرسیون چند گانه گام به گام نشان می دهد که در میان زیر مقیاسهای حساسیت پردازش حسی؛ تنها زیر مقیاس آستانه حسی پایین پیش بینی کننده عملکرد و زمان برنامه ریزی بود  بطوریکه آستانه حسی پایین  ۲۷ درصد واریانس عملکرد برنامه ریزی را پیش بینی کرد(۰۰۱/۰ p<) و با ورود استرس مزمن به مدل در گام دوم، آستانه حسی و استرس مزمن همزمان ۳۷ درصد واریانس عملکرد برنامه ریزی را پیش بینی کردند(۰۰۱/۰ p<). همچنین متغیر آستانه حسی پایین ۲۷ در صد واریانس زمان برنامه ریزی را پیش بینی کرد(۰۰۵/۰ p<)که با ورود متغیر استرس مزمن به مدل در گام دوم، به ۳۳ در صد افزایش یافت. بحث و نتیجه ­گیری:  در تبیین یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت،  استرس مزمن  به ترشح هورمون استرس  می انجامد این هورمون هیپوکامپ و نواحی فرونتال مغز را مختل می کند این منطقه از مغز مسئول فیلتر کردن اطلاعات بی ربط و تدوین استراتژی برنامه ریزی و حل مسئله هستند. آستانه حسی پایین نیز باحذف و بازداری محرکات، به اختلال در پردازش اطلاعات و آسیب در فرآیند برنامه ریزی  منجر می شود.

کلیدواژه ها:

planning ، chronic stress ، sensory processing sensitivity ، multiple sclerosis ، برنامه ریزی ، استرس مزمن ، حساسیت پردازش حسی ، مولتیپل اسکلروزیس